Het is een tijd geleden maar helaas zware jaren. Gevecht, gemis angsten, pijn, stress. Het lijkt telkens een cassetterecorder die zich herhaald. Ik sta op pauze en word weer terug gedraaid. Sinds mijn vaders dood in 2017 en gestopt antidepressiva is er langzaam weer meer stress in mijn leven. Maar deze keer wil ik het zelf kunnen. Het zijn toch maar gedachtes. Maar ook patronen. Of ik nu in een burn-out zit, lichte depressie of angststoornis het maakt me niet meer uit. De diagnose was zo belangrijk. Maar het heeft mij niks gebracht. Het heeft me alleen maar verder van mezelf verwijderd. 3 jaar intensief therapie, EMDR, haptonoom, acupunctuur, voeding, supplementen, onderzoeken, kliniekopname, fyshio, poging antidepressiva. Het lichaam lijkt het allemaal niet te willen. Het enige is dat het pijn heeft en rust wilt. Het geeft aan genoeg. Ik ben steeds banger geworden. Mijn mond en kaken doen pijn, mijn spieren, moe, en chronische hyperventilatie. Ik durf niet meer te leven, ik wach