Waarom ben
ik niet gelukkig?
Het voelt
soms een eeuwigheid. Is het de pijn waardoor ik niet gelukkig kan zijn of is de
pijn er omdat ik niet gelukkig ben? Luister naar de pijn. Doe wat je leuk vind.
Ontspan. Allemaal dingen die de buitenwereld met goede bedoelingen zeggen. Was
het maar zo simpel iets in mij, iets in mijn hersenen weet niet meer hoe en
wat.
Ik ben vanuit vroeger gewend
als je maar je best doet dan kom je er wel of van hard werken ga je niet dood.
Zelfstandig zijn. Gewoon maar doorgaan. Eigenlijk als ik terug kijk heb ik
altijd hard gewerkt, nooit bij de pakken neer gezet. Mijn verantwoording
genomen. Mijn school afgemaakt. Mijn eigen geld verdient trouw geweest aan de
mensen om mij heen. Behulpzaam zijn. Huisje boompje beestje. Het is me gegund
om moeder te worden ben getrouwd. En toch ben ik beland waar ik nu ben. Is het
genetisch, is het vanuit vroeger, is het vanuit trauma ziekenhuis, is het van
mijn ziekte. Wat het ook is…het is er. Zoveel geprobeerd en wegen
bewandeld….maar is alleen verslechterd. Uitgeput, onzeker, gestrest, bang,
boos, ongelukkig. Ik wil het begrijpen, maar er valt niks te begrijpen.
Burn-out, depressie, midlifecrisis of angststoornis ik heb het allemaal….want echt een
diagnose is niet meer aan de orde. Het heeft mijn niks gebracht. Ik ben nog
nooit zo ver van mezelf verwijderd geweest. Voel me ongehoord, niet gezien en
alleen in dit proces.
Ik ben nu 42 jaar. Het besef
wat mijn ziektetijd mij heeft gekost maar ook mijn vroegere jeugd. De vraag is
ik weet het maar wat kan ik ermee. Helpt het om dieper te graven of kan ik echt
een keer loslaten. Voor de buitenwereld is het logisch dat je het niet begrijpt
als iemand leid aan een geestelijk ziekte noem ik het maar. Ik was ook iemand
die zei gewoon doorgaan, het leven is toch mooi. Maar dat is nu niet de pijn in
mijn lichaam schreeuwt…ik neem rust maar mijn hoofd krijgt geen rust.. ook nu
in de corona tijd is er ook maar weinig positiefs om mij heen. Ik merk dat de
mens meer op zich zelf is, boosheid en onbegrip. Geen plek voor iemand die
geestelijk niet lekker in zijn vel zit. Ik merk ook dat mijn vrienden kring
klein is. Ik was eigenlijk wel degene die vaak infinitief nam… en nu komt er
weinig van de ander. Een enkeling na. Wil ik daar nog energie in stoppen of is
het de angst om dan niemand meer te hebben. Je ziet veel vragen eigenlijk.
Ik heb wel wat antwoorden
gekregen in de loop van de tijd. Ik weet waar de onzekerheid vandaan komt. Dat
ik zo hard werk en zelfstandig wil zijn. Verlatingsangst, ziektevrees. Veel is
te herleiden naar mijn jeugd. Deze was toch niet zo normaal als dat ik altijd
dacht. Tuurlijk het was niet anders maar het overleven is daar geboren. Niet
leven maar overleven. Vechten om gehoord en gezien te worden. Ik heb een coping
opgebouwd. Als ik maar braaf ben en mijn best doe heeft niemand last van mij.
Ik zag mezelf als een last en dacht dat het beter was als ik er niet was. Ik
maakte mezelf onzichtbaar. In mijn puberteit werd dat omgedraaid en deed er
alles aan om juist gezien te worden en niet altijd op de goede manier. Om het
kort te houden ik weet nu dat het gaat om een emotionele mishandeling. 7tekenen dat je emotioneel verwaarloosd bent als kind (inspirerendleven.nl) invoegen.
7 kenmerken;
- gevoel van leegte.
- angst om afhankelijk te zijn.
- onrealistische zelfkritiek
- geen compassie voor jezelf, maar voor anderen.
- schuldgevoelens, schaamte, boosheid gericht op jezelf, de ander de schuld
geven.
- Het gevoel hebben dat er iets mis is met je.
- Moeite hebben met het voelen, identificeren, managen en uiten van emoties.
Ouders die
de emoties van hun kinderen niet voldoende opmerken, waarderen of er niet
voldoende op reageren, geven het kind onbedoeld een krachtige, onbewuste
boodschap: Je gevoelens doen er niet toe.
Om hier als
kind mee om te gaan, stop je je emoties van nature weg om te zorgen dat ze geen
probleem worden in het gezin. Vervolgens heb je als volwassene onvoldoende
toegang tot je emoties: je emoties, die je zouden kunnen sturen, gidsen,
richting aanwijzen, informeren, verbinden en verrijken; je emoties, die je
zouden moeten vertellen wie belangrijk voor je is en wat belangrijk voor je is,
en waarom.
En nu voor
het grote goede nieuws van vandaag: het is nog niet te laat
Oke dan lees
ik dit, maar hoe kan ik mijn patronen en gedachtes veranderen. Tot nu heeft
therapie niet geholpen. In tegendeel ik ben nog nooit zo depressief geweest.
Dus hoe nu verder. Ik ben wel weer aangemeld voor therapie. Heb daar binnenkort
een tweede gesprek. Maar veel verwacht
ik er niet van.
Ondertussen niet meer in de wacht zitten. Er zijn nog tien wachtende voor je… je weet hoe dat voelt. Dat ga ik niet nogmaals doen. Mijn intuïtie meer vertrouwen. Niet twijfelen ..het is ja of nee. Voelt het goed of niet. Heel zwart wit natuurlijk maar weet je zet die twee naast elkaar en er ontstaat vanzelf een grijs gebied waar ik niet in wil blijven hangen. Ik mag over dingen naar denken en hoef niet meteen te beslissen, maar niet te lang. Geleerd dat het geen meerwaarde geeft. Nu nog het spreken, durven uiten, voor mezelf opkomen en grenzen aangeven. Alleen ik weet wat goed voor me is en niemand anders.
Reacties
Een reactie posten